Maglaj, gradić u podnožju planine Ozren, u periodu proteklog odmbrambeno – oslobodilačkog rata premostio je teško breme ratnog perioda.
I pored nekoliko teških ofanziva (septembar ‘92 i februar ‘94) i činjenice da su linije u određenom periodu bile svega 100 metara zračne linije od prvih gradskih objekata, Maglaj nije poklekao. Branioci Maglaja su se 9 mjeseci borili i sa udruženim srpsko – hrvatskim agresorom iz pravca Žepča. U ratnom vihoru brojni heroji će se roditi.
Sulejman Avdić Daidža, rođen je 16. avgusta 1949. godine u mjestu Moševac kod Maglaja. U toku rata postaje zamjenik komandanta 5. manevarskog bataljona 327. viteške brigade Maglaj. Manevarski bataljon će u završnici rata postati jedna od najboljih diverzantskih jedinica 3. korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine. Po zanimanju je bio Saobraćajni inžinjer zaposlen u maglajskom Natronu. Zbog izuzetno toplog odnosa prema svojim suborcima dobija nadimak daidža. Opisan je kao izuzetno hrabra osoba, uvijek govoreći: “Djeco ja ću prvi, pa tek onda vi! Možda je opasno”. Tokom rata je toliko puta ranjen da su mu doktori savjetovali da se demobiliše, jer toliku količinu gelera neće moći podnijeti. Poznat kao veliki šaljivdžija često se šalio govoreći da će ih nakon rata skinuti strogom dijetom. Kada je deseti put ranjen dobio je pismo lično od glavnog komandanta ARBiH, Rasima Delića u kojem je pohvaljen za sve napore koje čini u odbrani Bosne i Maglaja. Poginuo je u oslobodilačkim akcijama, na Vozućkom ratištu, 25. jula 1995. godine od malog, ali kobnog gelera. Jedan je od čelnih ljudi koji su isplanirali početne operacije na Vozućoj i Ozrenu, čiji je cilj bio velika oslobodilačka operacija iz septembra iste godine. Za svoje zasluge odlikovan je značkom “Zlatni ljiljan”.
Mensur Spahić – Šumo rodom iz Kosove kod Maglaja, često je opisivan kao veoma tih, ali odlučan čovjek, koji nije sklanjao osmijeh sa lica. U Kosovi je organizovao i jednu od prvih jedinica Teritorijalne odbrane Maglaja. Kao rezervi oficir JNA znao je šta se Bosni sprema. Zahvaljujući njegovom angažmanu branioci Kosove su napravili čvrst bedem kraj rijeke Bosne, spram Ozrena, odmah uz srpske linije. Zbog izuzetne sposobnosti u planiraju odbrambeno – oslobodilačkih akcija postaje načelnik štaba maglajske brigade, a na kraju rata postaje i komandant 327. viteške brigade Maglaj. U septembru 1995. godine, kada se i maglajska brigada priključuje udruženim jedinicama ARBiH u oslobađaju Ozrena, Šumo predvodi maglajske ratnike u pohodu prema Doboju. U toj operaciji, krajem septembra biva ranjen, ali se brzo vraća u brigadu da bi predvodio svoje borce. Za svoje zasluge odlikovan je priznanjem “Zlatni ljiljan”.
Amir Pračić – Pračo, rođen je 20. februara 1967. godine u Misurićima kod Maglaja. Dječak sa tankim brčićima, mrk, tanak, bio je oficir JNA na službi u Mostaru. Nakon pogibije komandanta 1. bataljona, Karagić Amira, dolazi na čelno mjesto bataljona u vrijeme potpune blokade, kada su HVO i VRS udružile svoje snage da slome otpor maglajskih branilaca. Odmah pri stupanju na mjesto komandanta 1. bataljona sa svojom jedinicom i ostalim dijelovima maglajske brigade, odbija teške napade srpskog agresora iz pravca Liješnice. Oslobađanjem Vozuće i Blizne u septembru 1995. godine energično predvodi svoj bataljon u oslobađanju novog teritorija. Njegova udarna grupa 21. septembra kreće u prodor prema Todorovićima, samom srcu planine Ozren. U direktnom okršaju sa agresorom biva teško ranjen. Iskrvario je na putu prema ratnoj bolnici, gdje ga je čekao pun hodnik davaoca krvi. Stanovništvo Maglaja i branioci su znali koliki će gubitak za Maglaj biti ukoliko komandant njihovog prvog bataljona ne nastavi svoj ratni put – put oslobođenja BiH. Ipak, Pračo nije izdržao. Njegova želja da i nakon rata ostane aktivno vojno lice u službi domovine nije se ostvarila. Za svoje zasluge odlikovan je priznanjem “Zlatni ljiljan”.
Izvor: bosnae.info
