Jučer se navršila godišnjica smrti Muniba Maglajlića, istaknutog književnog historičara usmene književnosti, čiji je rad oblikovao razumijevanje i očuvanje bogate kulturne baštine Bosne i Hercegovine. Njegov doprinos istraživanju i očuvanju usmene tradicije ostavio je neizbrisiv trag. Ova godišnjica prilika je da se prisjetimo njegovog bogatog rada i utjecaja na kulturu i obrazovanje u našoj zemlji
U cjelosti prenosimo tekst koji je objavljen na historiografija.ba:
Redovni profesor Filozofskog fakulteta u Sarajevu, književni historičar usmene književnosti, književni kritičar usmene književnosti, bivši predsjednik BZK „Preporod“, direktor Instituta za bošnjačke studije BZK „Preporod“, Munib Maglajlić, rođen je 24. 3. 1945. godine u Banjoj Luci. Osnovno i srednje obrazovanje završio je u rodnom gradu. Diplomirao je na Višoj pedagoškoj školi u Banjoj Luci 1966. godine i na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, na Odsjeku za istoriju jugoslovenskih književnosti i srpskohrvatskog jezika 1970. godine. Magistarsku radnju Sevdalinka (književnohistorijsko i književnoteorijsko određenje jednog kratkog usmenog oblika sa bosanskohercegovačkog prostora) odbranio je na Filozofskom fakultetu u Zagrebu 1974. godine, a doktorsku disertaciju Književnohistorijsko i književnoteorijsko određenje muslimanske narodne balade odbranio je 1980. godine, na istom fakultetu. Nakon diplomiranja, zaposlio se u Institutu za izučavanje jugoslovenskih književnosti u Sarajevu, gdje je proveo dvadeset dvije godine, prvo kao naučni istraživač, a kasnije direktor, sve do 1992. godine, kada prelazi na Filozofski fakultet, gdje je izabran u zvanje redovnog profesora na Odsjeku za južnoslavenske književnosti, a kasnije je postao saradnik Fakulteta islamskih nauka, Pedagoške akademije i Muzičke akademije. Kao stipendista DAAD-a, boravio je na studijskim istraživanjima u Njemačkoj, zatim je učestvovao na brojnim naučnim simpozijumima u regionu i inozemstvu: Turskoj, Njemačkoj i Engleskoj, te folklorističkim skupovima i kongresima Saveza udruženja folklorista u bivšoj Jugoslaviji. Bio je član redakcije Godišnjaka Instituta za književnost, urednik za Bosnu i Hercegovinu bibliografske edicije Jahresbibliographie, koja je objavljivana u Freiburgu i Ljubljani, član uredništva časopisa Rad Kongresa Saveza udruženja folklorista Jugoslavije, saradnik drugog izdanja Enciklopedije Jugoslavije Jugoslavenskog leksikografskog zavoda u Zagrebu, Leksikona pisaca Jugoslavije u izdanju Matice srpske iz Novog Sada, urednik časopisa Radovi Filozofskog fakulteta u Sarajevu, te član redakcije edicije Bošnjačka književnost u 100 knjiga koju objavljuje BZK „Preporod“. Maglajlićeva životna interesovanja su bila veoma raznovrsna te su se širila u četiri oblasti: naučno-stručna istraživanja u oblasti usmene književnosti; profesorski nastavno-pedagoški rad; društveni angažman pri BZK „Preporod“; saradnja sa Fondacijom „Mulla Sadra“. Najduže se bavio historijsko-kritičkim proučavanjima u oblasti usmene književnosti, gdje je njegov doprinos proučavanju historije i nastanka sevdalinke i muslimanske balade veoma značajan i prepoznatljiv. Njegov naučno-istraživački rad je veoma plodan: objavio je 5 stručnih autorskih knjiga, 20 priređivačkih, 12 uredničkih, te 338 naučno-stručnih radova.[1] Šest njegovih autorskih knjiga su: Bibliografija radova o narodnoj književnosti, (5): bibliografija i kratki sadržaji radova o narodnoj književnosti u periodici Jugoslavije: Behar (Sarajevo, 1900-1910). Gajret (Sarajevo, 1906-1941), Novi behar (Sarajevo, 1927-1945), Razvitak (Banja Luka, 1910-1941), Prilozi proučavanju narodne poezije (Beograd, 1934-1939). Sarajevo: Akademija nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine, 1979. (Posebna izdanja / ANUBiH; knj. 41. Odjeljenje za književnost i umjetnost; knj. 6); Od zbilje do pjesme: ogledi o usmenom pjesništvu. Banjaluka: Glas, 1983. (Biblioteka Osvjetljenja); Muslimanska usmena balada. Sarajevo: „Veselin Masleša“, 1985.; Usmeno pjesništvo od stvaralaca do sakupljača. Tuzla: Univerzal, 1989. (Biblioteka Studije. Eseji. Kritike); Usmena lirska pjesma, balada i romansa. Sarajevo: Institut za književnost: Svjetlost, 1991. (Prilozi za istoriju književnosti Bosne i Hercegovine; knj. 3); Bošnjačka usmena balada. Sarajevo: Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine, 2018.
Profesorsko-pedagoški rad trajao je dvadesetak godina. Pored održavanja nastave na predmetima Usmena književnost i Bošnjačka književnost I, bio je član brojnih komisija i mentor za izradu magistarskih i doktorskih radnji. Pod njegovim mentorstvom, svoje magistarske i doktorske radnje uradili su brojni postdiplomci i doktoranti, a spomenut ćemo sljedeće: Aida Arnaout, Sead Šemsović, Nirha Efendić, Amira Dervišević, Mirsad Kunić, Aiša Softić i dr.
Dvadeset i pet godina se bavio promicanjem kulturnih i nacionalnih bošnjačkih pitanja pri Bošnjačkoj zajednici kulture „Preporod”. Bio je jedan od bliskih prijatelja i saradnika prof. dr. Muhsina Rizvića, te su zajedno podnijeli teret obnavljanja tadašnjeg Kulturnog društva Muslimana „Preporod“ 1990. godine, gdje je prvo obavljao dužnost direktora tadašnjeg Centra za bosansko-muslimanske studije (danas Institut za bošnjačke studije), u okviru kojeg su započeti važni istraživački projekti: Bošnjaci: enciklopedijski presjek, Bošnjački biografski leksikon, edicija Bošnjačka književnost u 100 knjiga, te formirana specijalna Biblioteka Instituta za bošnjačke studije za podršku naučno-istraživačkih projekata pri „Preporodu“. Šest godina obavljao je funkciju predsjednika BZK „Preporod“, od 1994. godine do 2000. godine, a kasnije je ponovo bio dugogodišnji direktor Instituta za bošnjačke studije.
Posljednjih desetak godina, profesor je uspostavio prijateljsku saradnju sa Fondacijom „Mulla Sadra“, gdje je dao veliki doprinos njihovoj izdavačkoj djelatnosti kao urednik. Skoro sva njihova brojna izdanja, koja su uglavnom islamskog i filozofskog sadržaja, prošla su kroz njegove uredničke stručne zahvate.
Godine 2010. napunio je 65 godina života te je umirovljen kao redovni profesor. U 2015. godini napunio je 70. godina života, a na veliku žalost svih nas u „Preporodu“, u istoj godini nas je i napustio. O njegovom ugledu i poštovanju koje je zasluženo uživao svjedoči, između ostalog, i komemorativni skup koji su zajedno organizirali BZK „Preporod“ i Filozofski fakultet, „Javni čas − Hommage prof. Munibu Maglajliću“ u organizaciji Odsjeka za muzikologiju / etnomuzikologiju Muzičke akademije i Muzikološkog društva FBiH, čas sjećanja na prof. Maglajlića u organizaciji Fondacije „Mulla Sadra“, te časovi sjećanja u mnogim „Preporodovim“ općinskim društvima.
„Preporod“ je bio njegov drugi dom, u kojem je uradio puno dobrih djela. Bio je primjer moralnog, poštenog, pravednog, korektnog, ljubaznog i dobro odgojenog čovjeka kojem smo se obraćali zbog brojnih problema, koje je on svojim autoritetom i mudrošću uspješno rješavao.
Umro je 19. 10. 2015. u 70. godini života, a ukopan je na Ravnim Bakijama, u blizini kćerkinog mezara.
Izvor: historiografija
