Piše Haris Sejdić
Građani Srbije prema rezultatima izbora 2014., 2016. i 2017. godine traže rješenje u jakom lideru, vođi. Srbija je u liku Aleksandra Vučića dobila neprikosnovenog lidera koji svojom populističkom retorikom, ali i pokazivanjem nastojanja da kroz reforme mijenja svijest naroda i mijenja Srbiju i vodi je ka “boljoj budućnosti”. On igrajući istovremeno i na kartu Rusije i na kartu zapada, prijateljujući i sa Merkelovom i sa Putinom i sa Erdoganom pokazuje da je vođa baš onakav kakav treba Srbiji. A Srbija nije imala vođe još od vremena Slobodana Miloševića. Istina zakratko je djelovalo da su vođe pokojni Đinđić ili Šešelj ili Boris Tadić ili pak Toma Nikolić, ali tek pojavom Aleksandra Vučića se vidjelo da je “to je ono što Srbija već dugo čeka”.
Igrom ili ironijom sudbine Vučića čekaju iste političke teme pokrenute dolaskom prethodnog vođe ili vožda Slobodana Miloševića na vlast. To su pitanja Kosova, ustavnog uređenja Srbije, ekonomskih reformi, borba protiv kriminala i korupcije. Vučić je prvi političar iz generacije sedamdesetih koji se popeo na politički tron čija se popularnost može mjeriti sa Slobinom ili Titovom.
Diplomirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu kao jedan od najboljih u generaciji. Šešeljovim radikalima pristupa sa 23. godine, a sa 25. postaje generalni sekretar Srpske radikalne stranke, uz to je izabran i za poslanika u Narodnoj Skupštini.
Nekoliko je važnih momenata u njegovoj političkoj karijeri
Prvi je kad je izabran za poslanika u Skupštini Srbije i njegova izjava: “sto muslimana za jednog srbina”
Drugi je kada je marta 1998. imenovan za ministra za informisanje Vlade Srbije. Za vrijeme svog mandata potpisao je famozni Zakon o javnom informisanju koji je ostao zapamćen po velikim kaznama za medije, kao i gašenje nekoliko medijskih kuća.
Treći momenat ili momenti su tri neuspješna kandidovanja za gradonačelnika Beograda. Da, da, isti ovaj Vučić, nije uspjeo iz tri pokušaja da bude izabran za gradonačelnika Beograda.
Četvrti je napuštanje SRS-a i prelazak u novoosnovanu SNS (Srpsku naprednu stranku). Ovaj četvrti momenat mu je donio potpunu promjenu dotadašnjih političkih stavova. Na scenu je stupio novi, ljepši, umiveni Vučić. Izašavši iz sjenke Vojislava Šešelja i Tomislava Nikolića uspio je da u zadnjih nekoliko godina zavlada političkom scenom. Oko sebe je okupio jaku koaliciju stranaka: SPO, Pokret Socijalista, SDP Srbije, penzionere (PUPS), Novu Srbiju, kao i manjinske stranke,
Posebno se ističe u svojim nastupima na medijima. Vučić, zapravo, vješto koristi medije da bi održao popularnost. Njegovi već poznati trikovi : “ako me pitate”, “ja odgovaram na sva pitanja”, “ako bi moglo bez prekidanja”, “znam da mi ne vjerujete,ali..”, “iako ste me optužili da sam…”, “a da ja vas pitam?”, “a nije vam smetalo kad je pod Tadićem”, “a jel’ to može kod Saše Jankovića”, .. .
Vučić zna manipulisati i javnošću i medijima ali i sa državnicima i političkim liderima, ukoliko to ovi dopuste, a oni veliki to ne dopuštaju kao što se moglo vidjeti. Ono što Vučića razlikuje od drugih je stalno prisustvo u javnosti i praćenje svega što se dešava, tako da se stiče utisak da je on svuda i stalno prisutan. Treba napomenuti da se širi i stalno utisak o njegovoj ugroženosti, zavjeri protiv njega u zemlji ali i izvan zemlje, da postoje neki centri moći koji stalno finansiraju nekoga ili neke grupe da rade protiv njega itd. itd.
Ostaje da se vidi da li Srbija na harizmi jednog i frustraciji mnogih može graditi stabilno i demokratsko društvo.
zosradio.ba
